De overwinteringsplek van rosse grutto’s, de Bijagós in Guinee-Bissau, is genomineerd als UNESCO World Heritage Site. Uit nieuw onderzoek van BirdEyes blijkt dat dit gebied sterk verbonden is met de Nederlandse Waddenzee, reeds op de Werelderfgoedlijst.
Onder leiding van dr. Roeland Bom analyseerden wetenschappers de vliegpatronen van 18 rosse grutto’s. De data beslaan negen jaar onderzoek. Door middel van kleine zenders die de vogels bij zich dragen, kunnen wetenschappers de gehele migratie volgen. Alle in Guinee-Bissau gezenderde vogels trekken via de Waddenzee naar hun broedgebieden in Siberië. Ook op de terugreis dient ons UNESCO erfgoed als tussenstop. Roeland: “We hadden al een vermoeden dat rosse grutto’s sterk afhankelijk zijn van het Waddengebied, maar dit onderzoek bevestigt dat ze elk jaar specifiek naar het Nederlandse deel ervan terugkeren om op te vetten.”
Het nieuwe onderzoek laat ook zien dat rosse grutto’s nog veel meer plekken bezoeken, gemiddeld 14 per jaar. De lange-afstandsvliegers verrasten de wetenschappers door te pauzeren in gebieden waar ze eerdere jaren overheen vlogen. Roeland: “Uit onze analyses blijkt dat ze daar een noodstop maakten, vanwege veel tegenwind.”
De rosse grutto’s eten en overwinteren dus in beschermd gebied, maar zijn net zo afhankelijk van alle andere, onbeschermde stops die ze onderweg aandoen. In het onderzoeksartikel wordt deze onderlinge samenhang beschreven als ecological connectivity. Roeland: “Rosse grutto’s broeden, foerageren en overwinteren op verschillende plekken. Ze hebben alle stops nodig om te overleven en moeten er ook nog eens op de juiste tijd aankomen.”
Het volledige onderzoeksartikel verschijnt binnenkort op deze website en www.birdeyes.org.
Rosse grutto
Wadden